Groot geworden met het motto ‘zelf doen’ ben ik een voortbrengsel van het individuele denken. Dat heeft me zowel individualiteit, autonomie en eenzaamheid gebracht. het besef ontstond dat het streven naar alles zelf doen niet klopt: we bewegen ons tussen de polen autonomie en

met elkaar doen en verbonden zijn.

Als verbeelder raak ik steeds meer gefascineerd door structuren en netwerken in de natuur zoals mycelium in vergelijking tot menselijke systemische en generationele netwerken; hoe we dus steeds meer ontdekken hoe alles met alles verbonden is en we op zichzelf niet (kunnen) bestaan.

En ... hoe van belang het is om binnen die netwerken ook autonoom te mogen en kunnen zijn.  Dat levert nieuwe denkbeelden, inzichten en ideeën op.

En leidde tot een serie werkjes en werken als een soort kijkkastjes met combinaties van schilderen, draden en vilten; een schildering opgebouwd uit uitgerafeld draad en touw, ingeschilderd in landschap. Het maken bracht me in contact met het letterlijk doen ontstaan van netwerken. Ook een maquette

voor een installatie op menselijke maat om iets van dat menselijk mycelium

te ervaren. In het groot is deze nog niet uitgevoerd.